επολοφύρομαι

ἐπολοφύρομαι (Α) [ολοφύρομαι]

θρηνώ, οδύρομαι για κάτι («ἐπολοφύρεσθαι ταῑς τῆς πατρίδος συμφοραῑς», Ιώσ.).